Είναι πια κοινώς παραδεκτό ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά, πρωτίστως, πολιτικό. Οι δανειστές μας το έχουν καταλάβει και πιέζουν, συχνά άκομψα, για τον «εξορθολογισμό» της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αυτό σημαίνει ότι τα «ήξεις-αφήξεις» στα οποία έχουν εθιστεί οι Ελληνες πολιτικοί, και μαζί οι δημοσιογράφοι και λοιποί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τελειώνουν. Μπορεί οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές να μην αναβληθούν, όπως θα ήθελαν κάποιοι στην Ευρώπη που προτιμούν την παράταση και αναδόμηση της κυβέρνησης Παπαδήμου κατά το επιτυχημένο ιταλικό πρότυπο του Μάριο Μόντι. Ομως, οι επόμενες εκλογές θα έχουν ακραία διλημματικό χαρακτήρα: από τη μία θα στοιχηθούν οι δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα στο ευρώ και στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και από την άλλη οι δυνάμεις που σπρώχνουν την Ελλάδα στη δραχμή και το διεθνές περιθώριο. Ηδη, τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., έχουν προχωρήσει, σε έναν βαθμό, στις εκκαθαρίσεις των γραμμών τους από τους «δίγλωσσους».
Σιγά σιγά, όσο πλησιάζουν οι εκλογές, το αμείλικτο ερώτημα θα τίθεται και στις πέραν της σημερινής συμπολίτευσης πολιτικές δυνάμεις. Εκεί, το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Συμμαχία εμφανίζονται απόλυτα συνεπείς: το πρώτο λέει «έξω από όλα» και η δεύτερη λέει «μέσα σε όλα», με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στις δύο περιπτώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑΟΣ έχουν επιλέξει τον δρόμο του λαϊκισμού με όλες τις αντιφάσεις και αποστάσεις από την πραγματικότητα και τον ορθό λόγο που αυτό συνεπάγεται. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ λοιδωρεί τον κακό καπιταλισμό και νεοφιλελευθερισμό, ενώ ο ΛΑΟΣ βρίζει τους Γερμανούς. Και οι δύο εύχονται έναν άλλο κόσμο, αλλά γι’ αυτόν στον οποίο ζούμε αποφεύγουν να πουν κάτι συγκεκριμένο.
Εκεί, ωστόσο, που τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο είναι με τη Δημοκρατική Αριστερά και τον Φώτη Κουβέλη. Αυτό που ξεκίνησε ως ανανεωτική απόσχιση από τον Συνασπισμό εξελίσσεται δημοσκοπικά σε αξιοπρόσεκτη πολιτική δύναμη, προκαλώντας ανησυχία και μέσα στην ίδια τη ΔΗΜΑΡ, για το κατά πόσο αυτή είναι έτοιμη να συγκυβερνήσει.
Είναι αλήθεια ότι ο κ. Κουβέλης είναι συμπαθής, ευπρεπής και μετριοπαθής και έτσι παρουσιάζεται ως ένα ασφαλές αποκούμπι για πολλούς απογοητευμένους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ. Ομως αυτό δεν τον κάνει αξιόπιστο. Αποτελεί τη μεγαλύτερη αμφισημία του σημερινού πολιτικού σκηνικού σε μια στιγμή που η πίεση της χρεοκοπίας απαγορεύει τα «ναι μεν αλλά». Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί εαυτόν μια κεντροαριστερή ευρωπαϊκή δύναμη, συνέχεια του παλιού ΚΚΕ Εσωτερικού. Ομως, η ΔΗΜΑΡ δεν ψήφισε το νέο Μνημόνιο. Εάν πιστεύει στην ευρωπαϊκή θέση της χώρας θα πρέπει τάχιστα να υποδείξει μια αξιόπιστη εναλλακτική που να την εξασφαλίζει στις σημερινές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Δηλαδή, στη συγκεκριμένη Ευρώπη που έχουμε σήμερα και όχι σε μια ιδεατή που φαντάζονται κάποιοι αλλά που, δυστυχώς, δεν υπάρχει.
Θα ήταν αφέλεια να πιστέψουν στη ΔΗΜΑΡ ότι θα ξεφύγουν. Η ξένη βοήθεια θα δοθεί με δόσεις και αυστηρότατες προϋποθέσεις. Το μεγαλύτερο μέρος της θα παρακρατηθεί για μετά τις εκλογές. Οι δανειστές μας αφού απέλυσαν τον Παπανδρέου στις Κάννες και ευθυγράμμισαν τον Σαμαρά, δεν θα επιτρέψουν στη ΔΗΜΑΡ να συνεχίσει να ψαρεύει στα θολά νερά του θυμικού. Μπορεί το δημοψήφισμα του Παπανδρέου να μην έγινε, όμως οι εκλογές που έρχονται δημοψήφισμα θα είναι. Ο Σόιμπλε και η παρέα των δανειστών με τα τρία Α καραδοκεί και αναγκάζει όσους ζητούν την ψήφο του ελληνικού λαού να γίνουν επιτέλους συγκεκριμένοι. Είναι, πραγματικά, μια νέα ασυνήθιστη εποχή.
* Ο κ. Δημήτρης Καιρίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
